Młodzież, która nie uczęszcza do szkół

CHARAKTERYSTYKA MŁODZIEŻY, KTÓRA NIE UCZĘSZCZA DO SZKÓŁ.

Na podstawie raportu Grupy Banku Światowego pt. Out of School Youth in Sub-Saharan Africa: A Policy Perspective (Perspektywa polityki: Młodzież, która nie uczęszcza do szkoły w Afryce na południe od Sahary) przyjmuje się sześciostopniową charakterystykę, która dotyczy określonych krajów i sytuacji, które w nich panują. Niemniej głównymi cechami są:

a) większość młodzieży, która nie uczęszcza regularnie do szkoły, opuszcza ją nie podejmując dalszej edukacji w szkole średniej, a często w ogóle nie rozpoczynają żadnej edukacji szkolnej,

b) perspektywa wczesnego zawarcia związku małżeńskiego jest kluczową przeszkodą w podjęciu edukacji przez młodzież, wpływając raczej na wczesną edukację dziewczynek tuż przed zamążpójściem,

c) wychowanie rodziców stanowi najważniejszy sektor edukacyjny, niż rezultaty szkolne, które mogłaby osiągnąć młodzież,

d) liczba dorosłych w domu rodzinnym zdecydowanie wpływa na wybór szkolnictwa i podjęcia decyzji w sprawie doboru szkoły i pracy,

e) brak szkół oraz niski poziom nauczania limitują polepszenie nauki i zaangażowanie się uczniów

Jak poradzić sobie z problemem młodzieży, która nie uczęszcza do szkół?

Według polityków istnieją trzy szczególnie ważne zagadnienia, które w kluczy sposób pomogłyby rozwiązać tę sytuację. Pierwsze z nich jest retencja, czyli utrzymanie młodzieży w szkołach pomimo ryzyka ich odejścia. Drugie dotyczy rekuperacji, czyli nadrobienia edukacji za pomocą nauki alternatywnej - zastępczej. Oraz trzecia, zwana integracją, polegająca na dopasowaniu szkolnictwa z rynkiem pracy. Zdaniem polityków wszystkie trzy czynniki są realne do zrealizowania, mając zaangażowaną grupę młodzieży, która regularnie – bez względu na długość realizacji projektu – podda się działaniom zapobiegania analfabetyzmowi, czyli braku edukacji.

W jaki sposób praktykować tę strategię?

Młodzież, która nie uczęszcza do szkół przeważnie nie ma możliwości, aby współpracować z politykami, którzy przedstawiają różnego rodzaju projekty edukacyjne. Na przykład w przypadku retencji szkolnej obejmuje ona ministerstwo edukacji oraz inne ministerstwa socjalne, gdzie ponad to edukacja alternatywna i jej rozwój w sektorze pracy zależą od poszczególnych organizmów edukacji i formacji technicznej, jak i profesjonalnej, czyli ostatecznie od ministerstwa pracy. Dlatego wspólnota międzynarodowa mogłaby starać się, aby proponowane projekty stały się odrębnym zagadnieniem politycznym, tak aby móc ominąć wszelkie instytucje państwowo-rządowe i bezpośrednio działać na polu szerzenia edukacji wśród młodzieży. Oczywiście takie działania miałyby na celu poszukiwanie współpracy z rządem danego kraju, aby rozwój programów integralnych przyniósł oczekiwany rezultat, jakim jest obniżenie przeszkód w uczęszczaniu młodzieży do szkół.

Taki program na przykład jest realizowany w Malí (Afryka), gdzie po zaistniałym kryzysie politycznym oraz powolnym wzroście społecznym od 2012 r., liczna młodzież spotkała się z wieloma ograniczeniami edukacyjnymi naprzeciw wyzwaniom predykcyjnym na rynku pracy. Stąd, aby odpowiedź na zaistniałe potrzeby, Rząd i Grupa Banku Światowego wspólnie podjęli współprace na rzecz rozwoju projektu edukacyjnego, która ma zapobiegać analfabetyzm, wzmocnić siły pracy oraz przygotować młode pokolenia na ciągle rosnący i rozwijający się przemysł światowy. W tym projekcie oczywiście bierze udział młodzież miejska, ale również i przede wszystkim ta pochodząca z regionów wiejskich.

Artkuł na podstawie: La mitad de los jóvenes de África al sur del Sahara no asiste a la escuela. W: http://www.bancomundial.org. Tłum. JAG.